این استاندارد باید توسط کلیه واحدهای تجاری برای حسابداری ذخایر، بدهیهای احتمالی و داراییهای احتمالی، به استثنای موارد زیر، بکار رود: الف. قراردادهایی که به موجب آن هیچ یک از طرفین به تعهدات خود عمل نکرده‌اند یا هر دو طرف طبق قرارداد بخشی از تعهداتشان را متناسبا انجام داده اند، مگر در مواردی که قرارداد زیانبار باشد، و ب. آنچه که مشمول سایر استانداردهای حسابداری است.

برداشت به معنای آن است که صاحب یک مؤسسه برای مصارف شخصی پول یا مال دیگری را از دارایی های مؤسسۀ متعلق به خود بردارد یا مخارج شــخصی خود را از محل وجوه نقد مؤسســه پرداخت کند.

حسابها به ترتیبی که در صورتهای مالی انعکاس می‌یابند شــماره گذاری می‌شوند. یعنی ابتدا دارایی‌ها، ســپس بدهی‌ها و سرمایه و در نهایت درآمدها و هزینه‌ها آورده می‌شوند.

برخی معتقدند برای این که حســابداران بتوانند اشــتباهات را سریعتر پیدا کنند، می توانند از چند تکنیک استفاده نمایند. در اینجا به دو نمونه از این تکنیک‌ها اشــاره می‌شــود.

ورود پول یا دارایی یا ایجاد طلب بابت ارائه خدمات یا فروش کاال را  "درآمد" می گویند.

این‌ استاندارد باید برای‌ حسابداری‌ درآمد عملیاتی‌ حاصل از معاملات‌ و رویدادهای‌ زیر بکار گرفته‌ شود: فروش‌ کالا ارائـه‌ خدمات‌ استفاده‌ دیگران‌ از داراییهای‌ واحد تجاری‌ که‌ مولد سود تضمین‌ شده‌، درآمد حقامتیاز و سود سهام‌ است‌.

هدف این استاندارد تدوین الزاماتی برای ارائه اطلاعات درباره تغییرات تاریخی نقد و معادل‎های نقد برحسب فعالیتهای عملیاتی، سرمایه گذاری و تأمین مالی است

هدف این استاندارد تهیه مبنایی برای ارائه صورتهای مالی با مقاصد عمومی یک واحد تجاری به منظور حصول اطمینان از قابلیت مقایسه با صورتهای مالی دوره های قبل آن واحد و با صورتهای مالی سایر واحد های تجاری می باشد.

پس از معرفی اجمالی استاندارد حسابداری به اهداف ایجاد این استانداردها می‌پردازیم